Addendum: Helaas, als gevolg van een klein maar verrassend gewelddadig lokaal protest waarbij verschillende respectabele historici betrokken waren (die anoniem zullen blijven vanwege privacydoeleinden), voelen we ons niet langer veilig om dit model in onze fabriek te produceren en zullen we de productierun helaas moeten annuleren.
Degenen die echter een van deze volledig denkbeeldige locomotieven willen bezitten, kunnen de 3D-printbestanden hier gratis vinden:
https://www.thingiverse.com/thing:6552515
Beste wensen voor al onze klanten voor 1 april 2024! 😉
In de jaren na de Watersnoodramp van 1953 besefte het Nederlandse ministerie van Defensie dat het nodig kan zijn om in geval van calamiteiten treinen te kunnen laten rijden op ondergelopen spoorlijnen. De Koude Oorlog begon zich uit te breiden en de speculaties dat deze oorlog heet zou worden, waren wijdverbreid. Voor de verdediging van Nederland werd de Waterlinie nog steeds als een strategische optie beschouwd, en als zodanig werd een spoorlocomotief overwogen die zelfs bij ondergelopen spoorlijnen zou kunnen blijven functioneren om logistiek zelfs tijdens overstromingsomstandigheden mogelijk te maken.
De specificaties zijn opgesteld voor een locomotief die in 1,5 meter water kan rijden, met een waterdichte motorruimte en een lage asbelasting om rekening te houden met spoorinstabiliteit tijdens overstroomde omstandigheden. Het moest een hoge ‘boeg’ hebben, vergelijkbaar met een boot, om het water dat over de voorkant komt te verminderen en het een schijn van hydrodynamische efficiëntie te geven.
Het ontwerpcontract werd oorspronkelijk door NS aangenomen, maar de ontwikkeling van het concept liep vast in gesprekken met Defensie en het ministerie van Binnenlandse Zaken. In maart 1970 was het ontwerp klaar, maar vanwege de reputatie die het project in de loop der jaren had opgebouwd, waren geen Nederlandse bedrijven bereid het bouwcontract op zich te nemen. Uiteindelijk viel de taak van de locomotiefbouw toe aan Cockerill in België, die tamelijk uniek gekwalificeerd was om zo’n ongebruikelijke locomotief te bouwen dankzij hun ervaring in zowel de locomotiefbouw in Seraing als de waterbouw in Antwerpen, waarvan de combinatie zich goed leende voor een locomotief ontworpen voor een pseudo-maritieme omgeving.
Het eerste prototype van het Tractie-Voertuig Noodgebruik rolde in 1978 uit de fabriek in Luik, maar tegen die tijd betekende het evoluerende karakter van de Koude Oorlog dat de relevantie van een locomotief die door waterblokkades kon rijden, was afgenomen. De ontwikkeling van wapens en luchtmacht op langere afstand veranderde het gezicht van het voorspelde moderne slagveld; de TVN-70 bevond zich nu in een onbekende wereld.
Dit probleem, verergerd door frequente defecten en onbetrouwbaarheid tijdens het testen veroorzaakt door het ongebruikelijke waterkoelsysteem, de bruikbaarheid en opkomende corrosieproblemen, zorgde ervoor dat dit vreemde ontwerp weinig in de smaak viel bij de evaluatieploegen en uiteindelijk bij de MOD zelf, en dat het project uiteindelijk alleen werd gesloopt. acht maanden later.
Het prototype van de locomotief zelf belandde weer op het emplacement in Seraing, waar hij werd gebouwd. In plaats van wat in naam een werkende locomotief was, te slopen, hebben de bemanningen van de Cockerill-fabriek echter de TVN-70 teruggewonnen en gebruikt voor incidenteel rangeerwerk, waarbij de onconventionele ingebouwde kabellier hem een nicherol gaf tussen de meer klassieke dieselmotoren. Bekend als ‘le sous-marin orange’ (de Oranje Onderzeeër) werd het nog een paar jaar gebruikt voordat het ergens na 1987 voor schroot werd opgebroken.
Artitec is blij dit minder bekende maar zeker intrigerende facet van de spoorweggeschiedenis op de markt te kunnen brengen, wat zeker een welkome verrassing zal zijn voor iedereen die een ondergelopen spoorwegdiorama modelleert!
